Ακόμη μία υπόκλιση, Stephane!

Για τον Stephane Peterhansel δεν μπορείς να γράψεις τίποτα παραπάνω από όσα έχει γράψει η ίδια η ιστορία: 12 νίκες στο ράλι Ντακάρ, από έξι με μοτοσυκλέτα και με αυτοκίνητο, με 25 χρόνια να χωρίζουν την πρώτη από την τελευταία. Chapeau monsieur Peter!

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις νίκες που έχει πάρει στα ράλι Ντακάρ ο Peterhansel. Ο 50άρης Γάλλος είναι ό,τι ο Schumacher για τη F1, ο Rossi για τα MotoGP και ο Loeb για τα ράλι – ο καλύτερος όλων των εποχών και με διαφορά. Απλά πράγματα…

Φέτος μπήκε στο Ντακάρ με αξιώσεις να ανέβει στο βάθρο, χωρίς να πιστεύει – όπως δήλωνε ο ίδιος τουλάχιστον πριν την εκκίνηση του αγώνα – ότι θα μπορούσε να νικήσει τον Sainz αλλά και τον Loeb, με τους οποίους συγκατοικεί στην Peugeot. Η φετινή νίκη του μπορεί να μην ήταν η πιο συναρπαστική, θα μείνει ωστόσο στην ιστορία. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Peterhansel έκλεισε ήδη τα 50 χρόνια του!

Ασφαλώς και δεν ήταν ο ταχύτερος φέτος, όμως απέδειξε για πολλοστή φορά ποιος είναι η πραγματική αλεπού της ερήμου, ακόμη και σε μία χρονιά που ο αγώνας είχε λιγότερη έρημο από ποτέ.

Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Peterhansel στις δύο αποστολές που έκανα για λογαριασμό του περιοδικού 4ΤΡΟΧΟΙ στο αφρικανικό Ντακάρ το 2005 το 2006 αλλά και στη Νότια Αμερική το 2010.

Το κλίμα στο μεγαλύτερο αγώνα του κόσμου ήταν και παραμένει πολύ οικογενειακό, οπότε μπορείς να μιλάς χωρίς τη διαμεσολάβηση PR ακόμη και με τα μεγάλα αστέρια. Με τον Peter μιλήσαμε αρκετές φορές. Κάποια πρωινά περιμέναμε μαζί έξω από τις υπαίθριες τουαλέτες του μπιβουάκ με τα χαρτιά υγείας στο χέρι, ενώ τον έβρισκες εύκολα και την ώρα του φαγητού στο μπουφέ.

Όταν εκείνη την εποχή ο Sainz έμενε σε ξενοδοχείο, ο Peterhansel επέμενε να περνά τις νύκτες στο σκηνάκι του. Στον τερματισμό του αγώνα που έχασε το 2006 με το Mitsubishi, βρεθήκαμε αρκετή ώρα μαζί, μιλήσαμε πολύ χαλαρά και μετά με πήγε βόλτα με το αγωνιστικό Pajero.

Τι θυμάμαι περισσότερο από το ζωντανό θρύλο του Ντακάρ; Το χαμηλό προφίλ και το ειλικρινές βλέμμα του πάνω απ’ όλα. Δεν ξέρω πώς ήταν στα νιάτα του ο τύπος αλλά στην ωριμότητά του έδειχνε να τα έχει βρει απόλυτα με τον εαυτό του.

Θυμάμαι τη μέρα μετά τον τερματισμό στη ροζ λίμνη του Ντακάρ, να περιεργαζόμαστε την KTM με την οποία κέρδισε ο Marc Coma το πρώτο από τα πέντε του ράλι Ντακάρ εκείνη τη χρονιά. «Θα ήθελες να κάνεις ένα Ντακάρ με αυτήν;» τον ρώτησα. «Με τίποτα», μου απάντησε: «είμαι μεγάλος πλέον γι’ αυτά, χώρια που αν και μονοκύλινδρα έχουν περισσότερη δύναμη από τα δικύλινδρα που τρέχαμε εμείς. Είναι πολύ επικίνδυνα πάνω στη μοτοσυκλέτα». Ποιος μιλούσε; Ο άνθρωπος που δεν έχασε σχεδόν ποτέ όσο έτρεχε με τις Yamaha!

Όταν μπήκαμε στο Pajero θυμάμαι ότι γελούσε με την καμερούλα που κρατούσα στο χέρι μου για να κινηματογραφήσω τη διαδικασία – δεν υπήρχαν ακόμη οι GoPro τότε: «για να δούμε, μπορείς να την κρατήσεις σταθερή;», μου είπε όταν έκλεισα την πόρτα του συνοδηγού.

Στο τέλος του γύρου μου ζήτησε να κρατηθώ κι ενώ πηγαίναμε flat out με 6η (170-180 km/h περίπου…), κατέβασε 5η και ξαφνικά χάθηκε ο κόσμος τριγύρω μου. Είχε ένα αόρατο άλμα η διαδρομή. Τα είδα όλα μπλε – ουρανό δηλαδή – πετάξαμε περίπου τρία μέτρα ψηλά και 30 μέτρα μακριά και όταν προσγειωθήκαμε δεν κατάλαβα πότε άγγιξαν οι τροχοί το έδαφος. «Τι σου έκανε πιο πολύ εντύπωση;», με ρώτησε. «Η ανάρτηση», του είπα ενώ είχε κουνηθεί το μυαλό μου από την εμπειρία. Χαμογέλασε με ικανοποίηση. «Αυτό το αυτοκίνητο είναι η ανάρτησή του», θυμάμαι ότι είπε.

Αργότερα, αυτό που έγραψα στο περιοδικό ήταν ότι με τέτοια ανάρτηση μπορείς να ρίξεις από τον τρίτο όροφο το Pajero και αυτό να καθήσει μαλακά στο έδαφος. Βέβαια, το βιντεάκι ήταν άθλιο με τόσο κούνημα γι’ αυτό και δεν ανέβηκε ποτέ στο youtube.

Θυμάμαι ακόμη τον Peterhansel να μιλάει με μεγάλο σεβασμό για όλους τους οδηγούς, ακόμη και για τον Sainz που είχε έρθει τότε να αμφισβητήσει την πρωτοκαθεδρία του, στο δικό του γήπεδο. «Ήδη έχει την εμπειρία να κερδίσει» μου είπε πει για τον Ισπανό που ακόμη ήταν rookie στον αγώνα.

Μου είπε επίσης ότι η ζωή του περιστρέφεται όλη γύρω από το Ντακάρ και ότι η καθημερινότητά του ήταν πολύ νορμάλ. «Είμαι ένας κλασικός επαρχιώτης (provencal)», μου είπε. «Η ζωή μου είναι μάλλον βαρετή: γυμνάζομαι και κάνω mountain bike 3-4 ώρες κάθε μέρα».

Βλέποντάς τον στις φωτογραφίες του φετινού αγώνα μετά από δέκα χρόνια, μπορώ να πω ότι δεν γέρασε τόσο. Ήταν σαράντα, είναι πενήντα, εξακολουθεί να χαίρεται αυτό που κάνει, το κάνει καλύτερα απ’ όλους, συνεχίζει να κερδίζει, γιατί να μεγαλώσει; Από όλα τα ινδάλματα – οδηγούς που έχω ο Peterhansel είναι αυτός που θα διάλεγα για να με πάει μία flat out βόλτα στη Σαχάρα. Να είναι καλά να τον βλέπουμε για άλλα δέκα χρόνια πίσω από το τιμόνι!

Πηγή : newsauto.gr